ေျမာက္ပုိင္းျပန္ ဘုိဘုိ

ေျမာက္ပုိင္းျပန္ ဘုိဘုိ အပိုင္း (၃) က်ေနာ္အဖမ္းခံရတာကလည္း ေရႊဒဂၤါးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ အဖမ္းခံရတာ။ အဲဒီေန႕က အဖမ္းခံရတာကလည္း ေန႕လည္ ၁၁နာရီေလာက္မွာ က်ေနာ္တို႕ Strike လုပ္ၾကတယ္၊ အဲဒီေန႕ကလည္း မိုးေတြ ရြာေနတယ္။ က်ေနာ္တို႕ တရားေဟာတယ္၊ တရားေဟာၿပီးေတာ႕ ျပန္အဆင္းၿပီးမွ ညေန ၃နာရီခြဲ ၄နာရီေလာက္မွာ က်ေနာ္တုိ႕ရဲ႕ ဗကသ တိုင္းရံုးရွိတဲ႕ ေမာင္ေထာ္ေလးလမ္းက ေဂၚစတာကို ျပန္လာၾကတာ။ အျပန္လမ္းမွာ ေရႊဒဂၤါးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲမွာ အျပန္ လက္ဖက္ရည္၀င္ေသာက္ၾကတဲ႕အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႕ကို ၀င္ဖမ္းသြားတာ။ ဖမ္းၿပီးေတာ႔ က်ေနာ္တို႕ကို ပန္းပဲတန္းရဲစခန္းကို ေခၚသြားတယ္။ အဲဒီကေန က်ေနာ္တို႕ အင္းစိန္ကို ပါသြားတယ္။ အဲဒီလို အဖမ္းခံရၿပီးသိပ္ မၾကဘူးဗ်ာ၊ ဇူလိုင္မွာ ျပန္လြတ္လာတယ္။ အထဲမွာ ၁၄ ရက္ ေနရၿပီး ျပန္လြတ္လာတာ။ အဲဒီမွာ လူက ဘာျဖစ္သြားလဲဆိုေတာ႕ အသက္ကလည္း ငယ္ေသးတယ္၊ အထက္တန္းေက်ာင္းသား ဒါေပမဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ပါေနေတာ႕ ေထာက္လွမ္းေရးမွာ စာရင္းေပါက္သြားတယ္။ စာရင္းေပါက္ေနေသာ လႈပ္ရွားလို႕လည္း မေကာင္းေတာ႕ဘူး။ အဲဒီမွာ စမ္းေခ်ာင္းက သူငယ္ခ်င္း ခ်ိဳၾကီးနဲ႕ က်ေနာ္နဲ႕ ေနရာလဲဖို႕ျဖစ္သြားတယ္။တကယ္ေတာ႕ ခ်ိဳၾကီးက ေတာထဲသြားဖို႕ေပါ႕၊ က်ေနာ္ကေတာ႕ ေက်ာင္းတက္ရင္း ၿမိဳ႕ေပၚမွာ လႈပ္ရွားမယ္ဆိုၿပီး စီစဥ္ထားၾကတယ္။ခုေတာ႕ က်ေနာ္က လႈပ္ရွားရတာ ၾကပ္သြားေတာ ႕ ခ်ိဳၾကီးနဲ႕ ေနရာလဲၿပီးေတာ႕ က်ေနာ္က ေတာထဲကို ေရာက္သြားခဲ႕တာ။ အဲဒီလို ေတာထဲစၿပီး သြားတဲ႕အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္႔ဆီမွာ လက္နက္ကိုင္လမ္းစဥ္ကို ယံုၾကည္တာတို႕ AB တို႕ဘာတို႕ မရွိဘူးဗ်။ က်ေနာ္႕ စိတ္ထဲမွာ ရွိတာက မတရားမႈကို ေတာ္လွန္ခ်င္တယ္ဗ်ာ။ၿပီးေတာ႕ ေထာင္ထဲမွာ ရွိေနတဲ႕ က်ေနာ္႕သူငယ္ခ်င္းေတြကို က်ေနာ္ ျပန္ထုတ္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ႕ စိတ္ပဲ ရွိခဲ႕တာ။ ေထာင္ထဲကေန ထြက္ေတာ႕လည္းက်ေနာ္ တကယ္ကို မ်က္ရည္က်ခဲ႕တာကိုး။ ေထာင္ထဲမွာလည္း အတူတူလုပ္ခဲ႕တဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း က်န္ခဲ႕တယ္။ တကယ္ေတာ႕ ေထာင္ထဲက ထြက္လိုက္ေတာ႕ က်ေနာ္ပိုဆိုးသြားတယ္။ ပိုဆိုးသြားတယ္ဆိုတာက ဘယ္လိုေျပာရမလဲဗ်ာ၊ေစာေစာတုန္းက က်ေနာ္က စိတ္နာတာ ပဲရွိတယ္။ ေထာင္ထဲေရာက္သြားၿပီးတ႕ဲအခါ ပိုနာလာတယ္။ဘယ္လိုေခၚမလဲ စိတ္ထဲမွာေတာ္ေတာ္ေလးကို နာသြားတာ ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ေထာင္ထဲမွာကိုး။ အဲဒီတုန္းက မွတ္မွတ္ရရ ဗိုလ္မွဴးေ၀လိႈင္၊ အန္အယ္ဒီက ၊ေနာက္ ကိုေအာင္ဇံေအးတို႕ ၿပီးေတာ႕ အေရးအခင္းတုန္းက ဗိုလ္ၾကီး စည္သူ ဆိုၿပီးေတာ႕မွ ျဖစ္တဲ႕ အဖြဲ႕ရွိေသးတယ္။ သူတုိ႕အဖြဲ႕က မဂိုလမ္းထိပ္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အေၾကာင္းကို စာရြက္ေတြနဲ႕ လိုက္ၿပီး ျဖန္႔ေပးတာ အဲဒါက ဗိုလ္ၾကီးစည္သူေပါ႕။ သူက ၂၉ လမ္းနဲ႕ မဂိုလမ္းမွာ ရွိေနတဲ႕ အဖြဲ႕ေတြက ဖမ္းလိုက္တာၿပီးေတာ႕ ၈၈ ၿပီးခ်ိန္မွာ ဗိုလ္ၾကီးစည္သူတုိ႕အဖြဲ႕ကို တာ၀န္၀တၱရားေႏွာက္ယွက္မႈနဲ႕ ျပန္စြဲခ်က္တင္တာ။ ေထာင္ထဲမွာ က်ေနာ္နဲ႕အတူတူေနခဲ႕တာက ဗိုလ္မွဴးေ၀လိႈင္ေနခဲ႕ရတယ္၊ ေနာက္အင္းစိန္က အန္အယ္ဒီ စည္းရံုးေရးမွဴးလားမသိဘူး ေနာက္ ခြန္စံေနခဲ႕ရတယ္ေနာက္ အကသက ကို၀ဏ ေနခဲ႕ရတယ္။ ျပန္ထြက္လာတဲ႕အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္႕စိတ္ထဲမွာ ေနလို႕မရေတာ႕ဘူး၊ ေနမရဘူးဆိုတာက လူငယ္လည္း လူငယ္ျဖစ္တယ္။ ခံစားမႈကလည္း အရမ္းျမင္႔တယ္၊ ခံစားတယ္။ ငါ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ က်န္တယ္..အဲလိုဆိုေတာ႕ ျပန္ထြက္လာရေပမဲ႕ စိတ္ပ်က္တာေတြခ်ည္း ခံစားရတယ္။ေနာက္ အဖြဲ႕ေတြကလည္း တစ္ဖြဲ႕နဲ႕တစ္ဖြဲ႕ေတြမွာ ကြဲတာေလးေတြ ရွိေနတယ္ ထံုးစံအတိုင္းေပါ႕ေနာ္။ ၿပီးေတာ႕ အဲဒီမွာ က်ေနာ္ခံစားရတာက က်ေနာ္႕ကို လက္မွတ္ထိုးၿပီး ထြက္လာတယ္လို႕ စြပ္စြဲၾကတာ ရွိတယ္။ ေနာက္ ေထာက္လွမ္းေရး ပံုသ႑ျဖစ္တယ္လို႕ ေျပာတာ ရွိတယ္။ေထာက္လွမ္းေရးျဖစ္သြားတယ္၊ အင္ေဖာ္မာျဖစ္သြားတယ္လို႕ က်ေနာ္႕ကို ေျပာၾကတာေတြ စြပ္စြဲၾကတာေတြ ရွိတယ္။ အဲဒီလို ေျပာခံရေတာ႕ က်ေနာ္႕အေနနဲ႕ အဲဒီ က်ေနာ္ရဲ႕ Nature ေလးကို နည္းနည္းေလး ေျပာျပခ်င္တယ္။အဲဒါက ျဖစ္မွာပဲ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆိုေတာ႕ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေထာက္လွမ္းေရး ၇ က တပ္ၾကပ္ၾကီး စန္းၾကြယ္ဆိုတာ ရွိတယ္။အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တို႕ စမ္းေခ်ာင္းၿမိဳ႕နယ္ကို ကိုင္တာ။ သူက က်ေနာ္တို႕ေတြကို ဘာလာေျပာလဲဆိုေတာ႕ ဘယ္အစိုးရ တက္တက္၊ ငါတို႕ အစိုးရပဲ၊ ငါတုိ႕ဟာ မင္းတို႕နဲ႕ အတူတူ ရွိတယ္။ ..ေပါ႕၊ သိတယ္မဟုတ္လား…။ အဲဒီလိုမ်ိဳး စကားေတြနဲ႕ ပံုဆန္ေတြ လာလာ လာလာ ေျပာတာရွိတယ္။ လာလာ ေျပာတာ ရွိတယ္ဆိုေတာ႕ က်ေနာ္တို႕အေနနဲ႕လည္း သူတုိ႕လာေျပာတာကို မေျပာနဲ႕လို႕ ေျပာဖို႕ခက္တယ္။ ခင္ဗ်ား က်ေနာ္နဲ႕ လာမေျပာနဲ႕လို႕ ေျပာဖို႕ခက္တယ္ေလ၊ အရမ္း ရိုင္းရာ က်သြားလိမ္႔မယ္လို႕ က်ေနာ္ စဥ္းစားခဲ႕တယ္။ ေနာက္ သူက က်ေနာ္တုိ႕အဖြဲ႕ေတြ လက္ဖက္ရည္ေသာက္တဲ႕အခ်ိန္မ်ိဳးေတြမွာ လာလာ ရွင္းသြားတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဖိုးေတြ ရွင္းရွင္းသြားတာ က်ေနာ္က မသိရဘူး။ မသိရဘူးဆိုတာက လက္ဖက္ရည္ဖိုး ရွင္းမယ္ဆိုတဲ႕ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ႕မွ ရွင္းၿပီးသြားၿပီ။ ဘယ္သူ ရွင္းသလဲ ဆိုမွ အဲဒီေထာက္လွမ္းေရးက ရွင္းသြားတာ။အဲဒီ ပံုသ႑န္ေပါ႕။ ဒါက က်ေနာ္ ေထာင္ထဲ မက်ခင္မွာက ျဖစ္ခဲ႕တဲ႕ ပံုသ႑န္ေပါ႕။ တကယ္ေတာ႕ က်ေနာ္ေထာင္မက်ခင္မွာကတည္းက က်ေနာ္တို႕က အိမ္ေတြမွာ မေနၾကေတာ႕ဘူး။ ေနလို႕လည္းမရေတာ႕ဘူးေပါ႕။ဒါကေတာ႕ နုိင္ငံေရးလုပ္တဲ႕ ေက်ာင္သားတိုင္းက အိမ္ေတြမွာ မေနၾကေတာ႕တာမ်ားတယ္။ ဘယ္ေတြမွာ ေနၾကလဲ ဆိုေတာ႕ ပါတီေတြမွာ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တဲ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အခန္းေတြမွာ ေလွ်ာက္ေနၾကတာမ်ားတယ္။ က်ေနာ္သြားေနတဲ႕ပါတီက ဗမာ႕မ်ိဳးခ်စ္ လူငယ္မ်ားအစည္းအရံုး။ ေဒါက္တာ ခ်ိဳတူးေဇာ္ရဲ႕ အိမ္။ ဟီးဟီး…သူ႕အိမ္ သူ႕အိမ္၊ သူ႕အိမ္မွာ က်ေနာ္တို႕အဖြဲ႕က အဲဒီမွာ သြားေနတယ္။ က်ေနာ္က အဲဒီမွာ ပံုမွန္ေနတာမ်ားတယ္။ေနတာမ်ားတယ္ဆိုတာက ညအိပ္တယ္ေပါ႕ဗ်ာ။ ထမင္းကေတာ႕ သိတဲ႕အတိုင္း ေတြ႕ရာေနရာမွာ ျဖစ္သလို စားတယ္ေပါ႕ဗ်ာ။ အစားအေသာက္လည္း ဂရုမစိုက္မိၾကပါဘူး။ အဲလို ေနၾကတယ္ေပါ႕။ အဲဒီမွာ ေထာက္လွမ္းေရးက အဲဒီလိုေနရာထိ လာၿပီးေတာ႕ ထိေတြ႕ဆက္ဆံတာေတြ ရွိတယ္။ အဲလို ထိေတြ႕ဆက္ဆံတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္တေယာက္တည္းကိုပဲ ထိေတြ႕ဆက္ဆံတာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီမွာ ရွိေနတဲ႕ သူေတြအားလုးကို ထိေတြ႕ဆက္ဆံတယ္ အဲဒီပံုစံအတိုင္းပဲ။ လူတိုင္းကို သူတုိ႕က အဲဒီပံုစံနဲ႕ ထိေတြ႕ဆက္ဆံၿပီး လုပ္ေနတာပဲ က်ေနာ္ ဆိုလိုခ်င္တာေလ။ အဲဒါကို က်ေနာ္တို႕ ခ်င္းလည္း ေျပာေနၾကတာပဲ ။ ေျပာေနၾကတာပဲဆိုတာကလည္း ဟာ ဒီေကာင္ကေတာ႕ အင္ေဖာ္မာျဖစ္မလား မသိဘူးဆိုတာမ်ိဳး ေျပာေနၾကတာပဲ။ ဥပမာ အဖမ္းခံရခါနီးတေယာက္ဆိုရင္ ေျပာလိုက္တယ္ဗ်ာ သူ႕ကို သတိထားခိုင္းလိုက္ဦး ငါတို႕ ဒီမွာေစာင္႔ၾကည္႔ေနတယ္ေပါ႕။ က်ေနာ္ကေန ေနာက္တေယာက္ကို ေျပာလိုက္တယ္ေပါ႕ ေနာက္ က်ေနာ္နဲ႕ တိုက္ရိုက္မသိဘူးဆိုရင္လည္း က်ေနာ္တို႕က ေနာက္တေယာက္ကို ေျပာခိုင္းလိုက္တယ္။ အဲလို ေျပာလိုက္တဲ႕အခ်ိန္မွာ ဒီလူက အဖမ္္းခံရသြားၿပီဆိုရင္ေတာ႕ ဟာ ဒီသတင္း source က ဘယ္ကရလဲ႕ ေနာက္ဆံုးက က်ေနာ္႕ဆီကေပါ႕ အဲလို ျဖစ္ကုန္တာ။ အမွန္က က်ေနာ္ကလည္း က်ေနာ္႕သူငယ္ခ်င္းမို႕ျဖစ္ေစ စိတ္ပူၿပီး ေျပာလိုက္မိတာပဲ။ အမွန္ေတာ႕ သူတုိ႕က အားလံုးနဲ႕ ထိေတြ႕ဆက္ဆံၿပီးေတာ႕ က်ေနာ္တုိ႔အားလံုးကလည္း သူတို႕ကစာတဲ႕ အကြက္ထဲကို ေတာက္ေလွ်ာက္က်ေနခဲ႕တာ။ ေနာက္ က်ေနာ္တို႕ကို သူတုိ႕က စိတ္ေကာင္းေစတနာနဲ႕ အလွဴေငြထည္႔ခ်င္တယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြလည္း ရွိတာကိုး။ တခါတေလမွာ က်ေနာ္တို႕မွာ သူတို႕ ထည္႔တဲ႕ အလွဴေငြကို ယူခဲ႕တယ္ အဲဒီတုန္းက အဲလိုမွ မယူရင္လည္း တကယ္ကို ဘာမွကို လုပ္လို႕မရေတာ႕လို႕ ။ ကိုယ္႔ဆီမွာ ပိုက္ဆံရွိရင္ေတာ႕ မယူဘူးေပါ႕၊ ဟာမလိုဘူ းကိစၥ မရွိဘူးေပါ႕…။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တို႕ ထုတ္တဲ႕ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးေတြ ရွိတယ္ ေသြးေမာ္ကြန္းတို႕ ဘာတို႕ေပါ႕၊ အဲဒီကဗ်ာ စာအုပ္ေတြ ဘာေတြဆိုရင္လည္း သူတုိ႕က ၀ယ္ေပးတယ္ေပါ႕ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႕အေနနဲ႕ သူတို႕ကို သိသိခ်ည္းနဲ႕ ေရာင္းလုိက္ရတာမ်ိဳးေတြလည္း ရွိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကဗ်ာ စာအုပ္တအုပ္ ၂၅ က်ပ္ ဆိုတာ နည္းနည္းေနာေနာ ပိုက္ဆံ မဟုတ္ဘူး။ လက္ဖက္ရည္တခြက္ေတာင္မွ ေငြ ၁က်ပ္ ေခတ္ဆိုေတာ႕ ၂၅ က်ပ္ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ အဲဒီလုိလုပ္တာကလည္း က်ေနာ္တုိ႕ စာရြက္ေတြ ေ၀ခ်င္လို႕ စာရြက္ေ၀ဖို႕ က်ေနာ္တို႕မွာပိုက္ဆံလိုတယ္။ အဲဒါေတြလည္း ရွိခဲ႕တယ္ေပါ႕။ ေနာက္ က်ေနာ္ ေထာင္ထဲက ျပန္ထြက္လာေတာ႔လည္း အဲဒီမွာပိုၿပီး နည္းနည္းေလး ဆိုးသြားတာက ေနာက္မွ က်ေနာ္ျပန္သိရတာက ဟုတ္၏ ..မဟုတ္၏ က်ေနာ္ ေသခ်ာ မသိဘူးေနာ္။ က်ေနာ္နဲ႕ အတူတူ ေထာင္က်တဲ႕ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ရွိတယ္ ျငိမ္းျငိမ္းဇင္ ဆိုတာ သူက က်ေနာ္နဲ႕ အမႈတြဲေပါ႕။ သူ႕အိမ္က လိုက္တယ္ေျပာတယ္။ သူ႕အိမ္က အဲလို မိန္းကေလးလည္း မိန္းကေလး ဆိုေတာ႕ေလ၊ သူ႕အိမ္က လိုက္တယ္ေပါ႕။ အဲလို ေျပာခံရၿပီး က်ေနာ္က ျပန္ထြက္လာရတယ္။ အျခား အကသ ေတြက အထဲမွာ ရွိေနတယ္။ က်ေနာ္တို႕ အမႈတြဲ ၃ေယာက္က လြတ္လာတယ္ ဒါေပမဲ႕ ဘာျဖစ္လုိ႕လြတ္လာသလဲ ဆိုတာ က်ေနာ္မသိဘူး၊ ျငိမ္းျငိမ္းအိမ္က လိုက္တယ္ ဘာညာဆိုတာကလည္း ေထာင္ထဲက လြတ္လာၿပီးမွ သူမ်ားေျပာသံၾကားရတာေပါ႕ က်ေနာ္တကယ္မသိခဲ႕တာပါ။ ေနာက္ က်ေနာ္ ေထာင္ကေန လြတ္လာတဲ႕အတြက္ အျခားသူေတြကေတာ႕ မလြတ္ဘူး သူကေတာ႕လြတ္လာတယ္ေပါ႕ အဲလိုလို အဖြဲ႕တည္းမွာလည္း ေမးစရာေလးေတြ ေမးေငါ႔တာေလးေတြ ရွိလာတာေပါ႕။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္႕ကို တံဆိပ္ကပ္လိုက္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ႕ က်ေနာ္မွာ ခံစားေနရတာ ဆိုးတာက က်ေနာ္က ယူနီေဖာင္းျမင္ရင္ကို မခံစားႏိုင္ေတာ႕ဘူးျဖစ္လာတာ။ ေျပးထိုးပစ္လိုက္ခ်င္တာမ်ိဳးတို႕…အဲလို တခုခု လုပ္ပစ္လိုက္ခ်င္တာ က်ေနာ္႕စိတ္ထဲမွာ။ ဘယ္လိုမွ ေနမရဘူးဗ်ာ။ ခံစားဖူးၾကတဲ႕ သူေတြ ရွိရင္ေတာ႕ သိလိမ္႔မယ္။ ဘယ္လိုမွကို ေနမရခဲ႕တာ။ကသိကေအာင္႔လည္း အရမ္းျဖစ္တယ္။ စိတ္တိုတယ္။ အဲလို တအားျဖစ္ေတာ႕ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ႕ က်ေနာ္သြားရမဲ႕ လမ္းက ဒီတလမ္းပဲ ရွိေတာ႕တယ္။ အဲဒီမွာ တကယ္ေတာ႕က်ေနာ္က ေတာင္ပိုင္းကိုသြားရမွာ၊ ဒါေပမဲ႕ ေျမာက္ပိုင္းေရာက္သြားတယ္။ ေတာထဲကို ေရာက္သြားတာကလည္း တကယ္ေတာ႕ နံပတ္တစ္က ဒီမတရားမႈ တခုကို ဆန္႕က်င္ေတာ္လွန္ခ်င္တဲ႕ စိတ္ဓါတ္တခု၊ နံပတ္ ၂က ေထာင္ထဲမွာ ရွိတဲ႕ ညီအကိုေတြကို ျပန္ၿပီးေတာ႕ ကယ္ခ်င္တဲ႕စိတ္ေပါ႕…ေျပာရရင္ေတာ႕ ကေလးအေတြးေပါ႕။ ျပန္ကယ္ထုတ္ခ်င္တယ္ေပါ႕ေနာ္၊ အဲဒီစိတ္နဲ႕ က်ေနာ္ေတာထဲကို ေရာက္သြားခဲ႕တယ္။ အပိုင္း(၄) ေက်ာင္းသား ရွိတဲ႕ ေနရာကို ေက်ာင္းသား ေရာက္သြားခဲ႕တာပဲ။ ABရယ္ ဘာရယ္ ့ညာရယ္ မရွိဘူး။ ေတာထဲမွာ ငါတို႕ ေက်ာင္းသားေတြ ရွိတယ္ ငါတို႕ ေက်ာင္းသားရွိတဲ႕ ေနရာကို သြားမယ္ဆိုၿပီး ေရာက္သြားတာပဲ။ တကယ္ကို ေတာ္လွန္ခ်င္တဲ႕ စိတ္နဲ႕ မဟုတ္ဘဲ ေက်ာင္းသားစိတ္ဓါတ္နဲ႕ပဲ ေရာက္သြားတာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ္နဲ႕ အတူတူ ထြက္တဲ႕ သူငယ္ခ်င္းက ငါေတာ႕ ေျမာက္ပိုင္းကိုသြားမယ္တဲ႕ ေတာင္ပိုင္းမွာက လူမ်ားတယ္တဲ႕။ ေျမာက္ပိုင္းက လူပိုလုိလိမ္႔မယ္တဲ႕…အဲဒါနဲ႕ ေျမာက္ပိုင္းကိုသြားၾကတာ။ က်ေနာ္႕သူငယ္ခ်င္းနဲ႕အတူ ေျမာက္ပိုင္းလုိက္ခ်သြားတာ။ က်ေနာ္တုိ႕ ရန္ကုန္က အဖြဲ႕ေပါ႕ ကိုရဲလင္းတုိ႕ကလည္းေျမာက္ပိုင္းသြားမယ္ေပါ႕ေနာ္။ ေျမာက္ပိုင္းကို ကမ္႔ထဲေရာက္တဲ႕ အထိ ကားနဲ႕ပဲ သြားၾကတာ။ က်ေနာ္တို႕က လွ်ာရွည္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္တာေပါ႕ေလ။ လမ္းကလည္း နည္းနည္းပဲ ေလွ်ာက္ရပါတယ္။ေနာက္ကားနဲ႕ ေခၚေတာ႕ ကားနဲ႕ေရာက္သြားတာ။အဲဒီမွာ ဘာဆက္ျဖစ္လဲ ဆိုေတာ႕…။ ၇.၈.၁၉၈၉ မွာ က်ေနာ္ ေျမာက္ပိုင္းက ပါေဂ်ာင္စခန္းကို က်ေနာ္ေရာက္သြားၾကတယ္။ ကိုမ်ိဳး၀င္းရဲ႕ တဲထဲမွာ က်ေနာ္တို႕စတည္းၾကတယ္။ ၈.၈.၈၉ မွာ အဲဒီစခန္းမွာ က်ဗန္းစကားေျပာရွိတယ္။ ၈ ေလးလံုးႏွစ္ပတ္လည္ေန႕ အထိမ္းအမွတ္ေပါ႕ေနာ္။ က်ေနာ္လည္း ၀င္ျပိဳင္တယ္ေပါ႕၊ အဲဒီေန႕က က်ေနာ္ က်ခဲ႕တဲ႕ ေခါင္းစဥ္ကို က်ေနာ္ ခုထိ မွတ္မိေသးတယ္။ “က်ေနာ္သာ ဥကၠဌ ျဖစ္ခဲ႕ေသာ္“ တဲ႕...အဲဒါပဲ။ က်ေနာ္က အဲဒီမွာ ေျပာတယ္၊ အဲဒီမွာလည္း က်ေနာ္က ဆုရတယ္ေပါ႕ေလ၊ ပထမဆုေပါ႕။ဒါေတြကေတာ႕ထားလိုက္ပါေတာ႕ဗ်ာ။ အဲဒါေတြကို က်ေနာ္သိပ္မေျပာခ်င္ပါဘူး။ ပထမ စခန္းကို စေရာက္တဲ႕ ေန႕ကတည္းက က်ေနာ္ အရမ္းေပ်ာ္တယ္။ စိတ္ထဲမွာကို လြတ္လပ္ေပါ႕ပါးၿပီးေတာ႕ကို ေပ်ာ္တာ။ စိတ္ထဲမွာလည္း ကိုယ္႔ညီအကိုေတြ၊ ကိုယ္နဲ႕ အေတြးတူ အေမြးတူ ကုိယ္႔သူငယ္ခ်င္းေတြေပါ႕ေနာ္ အဲလို စိတ္ထဲရွိတယ္ေလ။ ေပ်ာ္တာေပါ႕။ ဒါေပမဲ႕ နည္းနည္းေလး ၾကာတဲ႕အခါမွာ သတိထားမိတာက ဘာသြားၿပီး သတိထားမိလဲဆိုေတာ႕ စခန္းမွာနည္းနည္းေလး gap ရွိတယ္ဆိုတာ သြားေတြ႕တယ္။ က်ေနာ္တုိ႕နဲ႕ သူတို႕မွာက …ဘယ္လိုေျပာရမလဲ ေက်ာင္းသားတပ္ဆိုေပမဲ႕ လို႕ ေက်ာင္းသားခ်ည္း ရွိတဲ႕ တပ္မဟုတ္ဘူးေလ။ အဲဒီ gap ကို ABSDF ေျမာက္ပိုင္း ပါေဂ်ာင္စခန္းမွာ က်ေနာ္ေရာက္ၿပီး နည္းနည္းၾကာတဲ႕အခါမွာ ေတြ႕လာရတယ္၊ သတိထားမိလာတယ္ေပါ႕။ တကယ္ေတာ႕ က်ေနာ္တို႕ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင္႕ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ကို ေတာ္လွန္ခ်င္တဲ႕အတြက္ ေက်ာင္းသားအေနနဲ႕ ေရာက္လာတာေတြ ရွိတယ္။ အခ်ိဳ႕က ေက်ာင္းစာသင္ခန္းနဲ႕ ေ၀းကြာေနတဲ႕ လူမ်ိဳးေလးေတြ ရွိတယ္။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက အဲဒီလိုလူေတြနဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕ေက်ာင္းသားေတြက Knowledge မွာ သြားကြာတယ္ဗ်ာ။ ဥပမာ က်ေနာ္တုိ႕က ေတာထဲမွာ မီးမေမႊးတတ္ဘူး။ မီးမေမႊးတတ္ဘူးဆိုတာ က်ေနာ္တို႕ဆီမွာ မီးေမႊးစရာမလိုဘူးေလ၊ ရန္ကုန္မွာဆိုလို႕ရွိရင္ Rice-Cooker နဲ႕ ခ်က္ခ်င္ ခ်က္မယ္၊ Hot-plate နဲ႕ခ်က္ခ်င္ ခ်က္မယ္။ အဲဒါကို က်ေနာ္တုိ႕ကို မင္းတုိ႕က ရန္ကုန္ကလာၿပီး မီးမေမႊးတတ္ဘူးလား ဆိုေတာ႕ …ဟာ ေဟ႔ေကာင္ ငါတုိ႕က ရန္ကုန္မွာ မီးေမႊးတတ္စရာမလိုဘူး လို႕ ငါတို႕ ဆီမွာ hot-plate ရွိတယ္၊ ငါတုိ႕က အိုးထဲကို ဆန္ထည္႔လိုက္ ေရထည္႔လိုက္ ခလုတ္ႏွိပ္လုိက္ ဒါဆို ထမင္းက်က္တယ္လို႕ ေျပာေတာ႕ ကန္ေတာ႕ပါရဲ႕ဗ်ာ၊ ရန္ကုန္သား ေစာက္ၾကြားတဲ႕…။ အဲလုိေတြ ျဖစ္ကုန္ေရာ။ အဲဒီလိုေလးေတြကေန စျဖစ္လာတာကို ေနာက္ေတာ႕ မင္းတုိ႕ ရန္ကုန္ ဘယ္ရြာကလဲေပါ႕။ ေနာက္ပိုင္းေတာ႕လည္း အဲလိုေလးေတြကေန အရမ္းရင္းႏွီးသြားတာေတြ ခ်စ္ခင္သြားတာေတြ ရွိပါတယ္။ အဲဒီမွာ အဲလို သြားရင္းနဲ႕ ဇာတ္လမ္းက စျဖစ္တာက အပတ္စဥ္ (၅) မွာ ဇာတ္လမ္းက စျဖစ္တယ္။ အပတ္စဥ္ (၅)မွာ စစ္ရံုးမွာ ေရးထားတဲ႕ စာတမ္းရွိတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္မွတ္မိေသးတယ္။ အဲဒီစာတမ္းဖတ္ၿပီးကတည္းက ျပႆနာက စတက္တာပဲ။ သူက အုိင္ဒီေရာေလာ္ဂ်ီမွာ ေျပာတာကလည္း ငါတုိ႕ ရန္သူကို စစ္ပညာနဲ႕ တိုက္ခိုက္ရေတာ႕မယ္၊ အဲဒီေတာ႕ မင္းတုိ႕ စစ္သားေကာင္းျဖစ္ဖို႕ လိုအပ္တယ္။ စစ္သားေကာင္းဆိုတာ ဘာလဲ ဆိုေတာ႕ အမိန္႕နာခံတတ္ရမယ္..တဲ႕။ အဲဒါကို က်ေနာ္လက္ခံလို႕မရဘူး။ အဲဒီမွာ ကိုမ်ိဳး၀င္းနဲ႕ က်ေနာ္တို႕နဲ႕ ဇာတ္လမ္းက စေတာ႕တာပဲ။ က်ေနာ္တို႕ေတြက ေျပာတာက စစ္သားေကာင္းျဖစ္ဖို႕ မလိုအပ္ဘူး။ စစ္သားေကာင္းျဖစ္ခ်င္ရင္ငါတုိ႕ ဒီကို မလာဘူး။ တပ္ထဲပဲသြား၀င္မယ္။ စစ္သားျဖစ္ခ်င္ရင္ DSA တို႕ဘာတို႕သြားမွာေပါ႕။ မင္းတို႕ ဆီေတာင္ မလာဘူး။ ငါတုိ႕ လိုခ်င္တာ ေတာ္လွန္ေရးသမား၊ ေတာ္လွန္ေရးသမားေကာင္းဆိုတဲ႕ အဂၤါရပ္ထဲမွာ စစ္သားလည္း ပါခ်င္ပါမယ္။ ေက်ာင္းဆရာလည္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ေတာင္သူလယ္သမားလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ငါတို႕လိုခ်င္တာက ေတာ္လွန္ေရးသမား။ ေတာ္လွန္ေရးသမားပဲ ျဖစ္ရမယ္…ဆိုၿပီးေတာ႕ အဲဒီမွာ စၿပီးေတာ႕စကြဲၾကတာ။ ကြဲတဲ႕အခါက်ေတာ႕ ကြဲတုန္းကေတာ႕ က်ေနာ္တို႕ေတြက အားသာတယ္။ လက္ခံၾကတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးသမားေကာင္းျဖစ္ရမယ္ဆိုတာ မွန္တယ္။ ဒါေပမဲ႕ ကိုမ်ိဳး၀င္းက ေျပာတာ စစ္သားေကာငး္တဲ႕ဗ်ာ။ ပိုၿပီး ဆိုးကုန္တာက အဲဒီအခ်ိန္မ်ာ ေနာက္ထပ္ ျပႆနာထပ္ျဖစ္ေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႕မွာ လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံလည္း တျပားမွ မရွိေတာ႕ဘူး။ ေရာင္းစရာလည္း ကုန္သြားၿပီ။ ရွိသမွ်လည္း က်ေနာ္တို႕ အကုန္ေရာင္းၿပီးသြားၿပီ။ အိမ္ကပါလာတာေတြ အကုန္လံုး ေရာင္းစားလိုက္ၿပီးလို႕ကို တကယ္႔ကို ေရာင္းစရာ ဘာမွ မရွိေတာ႕တာ။အဲဒါက က်ေနာ္တို႕လို ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးကေန သြားၾကတဲ႕ ေက်ာင္းသားတိုင္း ၾကံဳရတဲ႕ အခက္အခဲပဲ။ အဲဒီမွာ ကခ်င္ကလာတဲ႕ ေက်ာင္းသားၾကေတာ႕ သူတုိ႕ရဲ႕ အိမ္နဲ႕ နီးတယ္ေလ။ ၿပီးေတာ႕ အျမဲတမ္း အဆက္အသြယ္ရွိေတာ႕ ဖ်ားရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ လာၿပီးေတာ႕ ၾကည္႔ရႈ႕ ႏိုင္တာေပါ႕ေလ။ အဲဒီတုန္းက ႏို႔မႈန္႔ေပါ႕ဗ်ာ၊ ႏို႕မႈန္႔တို႕ သၾကားတို႕ အဲလိုေလး လာေပးႏိုင္တယ္။ သူတုိ႕မွာလည္း ပိုက္ဆံလိုရင္ အိမ္ကို လွမ္းမွာလို႕ရတယ္။ အဲဒီမွာ ထပ္ၿပီးေတာ႕ျဖစ္တာက ABSDF ကခ်င္မွာ စစ္ကိုင္းတိုင္း ယာယီေကာ္မတီရွိတယ္။ အဲဒီ စစ္ကိုင္းတိုင္း ေကာ္မတီကလည္း သူ႕ေကာ္မတီကတဆင္႔ ဖ်ားတဲ႕ သူ ေနထိုင္မေကာင္းတဲ႕ သူကို ေထာက္ပံ႕ေပးရတာ။ ရန္ကုန္ကၾကေတာ႕ ရန္ကုန္မွာက ဘယ္သူမွ မရွိဘူး၊ က်ေနာ္တုိ႕ဘဲ ရွိတာ။ ဒါေပမဲ႕ စစ္ကိုင္းတိုင္းက ေက်ာင္းသားတို႕ ကခ်င္ျပည္နယ္က ေက်ာင္းသားတုိ႕က သူတုိ႕ေရာက္လာရင္ သူတို႕ဆီမွာ ရွိရင္ အကုန္မွ်ေကၽြးတာ။ ဥပမာ ကခ်င္ျပည္နယ္ ေက်ာင္းသားက သူတုိ႕ကခ်င္ျပည္နယ္ ေက်ာင္းသားကို လာၿပီးေတာ႕ ေပးတာ မွန္ေသာ္ျငားလည္း က်ေနာ္တို႕ကို ေတြ႕ေတာ႕ ညီေလးေရာ႕..မင္းတို႕လည္း ေသာက္ေပါ႕ ဆိုၿပီးေတာ႕ ေပးသြားတာပဲ။ အဲလို လူုေတြ မရွိရင္ က်ေနာ္တုိ႕က အငတ္။ တကယ္ကိုငတ္တာ။ ငတ္တာမွ ဘာမွကို စားစရာမရွိတာ။ က်ေနာ္တို႕ စားရတာ အဲဒီတုန္းက ဆန္ျပဳတ္ပဲ ရွိတယ္။ အစားအေသာက္ကို က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ရိကၡာက ၅ ရက္တခါေပးတယ္၊ အဲဒီမွာ ေခၽြေခၽြတာတာ မစားရင္ ၂ ရက္ဆို ကုန္ၿပီဗ်ာ။ ဘာမွ စားစရာမရွိေတာ႕ဘူး။ ေနာက္ပါဂ်ာင္က အျမင္႔ေပ ၆၆၆၇ ေပရွိတယ္၊ ေရခဲတယ္။အရမ္းေအးတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ ေရာက္ေတာ႕ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း အေအးမိၿပီး ဖ်ားၾကတယ္။ အဲတုန္းက က်ေနာ္႕သူငယ္ခ်င္း မိုးဟိန္းက ဖ်ားေရာ။ က်ေနာ္က ကိုယ္႔သူငယ္ခ်င္းက ဖ်ားေနေတာ႕ စကားလံုးၾကီးၾကီး က်ယ္က်ယ္နဲ႕ ေျပာရရင္ သူနဲ႕ က်ေနာ္နဲ႕က ေသေဖာ္ေသဖက္ေပါ႕ဗ်ာ။ အဲေတာ႕က်ေနာ္က သူ႕ကို အားေပးတယ္ေပါ႕ဗ်ာ။ ဟိတ္ေကာင္ စိတ္မပူနဲ႕ေပါ႕၊ မင္း ဘာမွ စိတ္ပူစရာမရွိဘူးေပါ႕၊ ဘာစားခ်င္လဲ႕ ေပါ႕။ တကယ္ေတာ႕ သူ႕ကို အားေပးခ်င္လုိ႕သာ ေမးရတာ က်ေနာ္႕မွာလည္း ဘာမွ မရွိဘူး။ သူကလည္း ငတ္ေနတာလည္း ၾကာၿပီ ဆိုေတာ႕ မ်က္လံုးေလး ေပကလပ္ေပကလပ္နဲ႕ ေကာ္ဖီေလး တခြက္ေတာ႕ ေသာက္ခ်င္တယ္ကြာလို႕ အသံေလးနဲ႕ ေျပာတယ္။ သူေျပာေတာ႕ က်ေနာ္ကလည္း ဟာရတယ္ ဟိတ္ေကာင္၊ ကိစၥမရွိဘူး။ မင္း ေကာ္ဖီေသာက္ရမယ္ေပါ႕။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္႕မွာ ဘာမွလည္း ေရာင္းစ၇ာမရွိေတာ႕ဘူး။လက္ထဲမွာလည္း ပိုက္ဆံ မရွိေတာ႕ဘူး။ ဒါေပမဲ႕ သူ႕ကို က်ေနာ္ ေကာ္ဖီေလးတခြက္ေလာက္ေတာ႕ တိုက္ခ်င္တယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ျဖစ္ေေအာင္ေတာ႕ တိုက္မယ္ဆိုၿပီး ဆံုးျဖတ္တာေပါ႕။ ေနာက္ ဆံုးေျပာရရင္ က်ေနာ္ ခိုးတာ။ လိုင္စင္ကုန္းေပၚတက္ၿပီးေတာ႕ အဲဒီက စတိုးဆိုင္ေလးကေန က်ေနာ္က ခိုးတာ။ အဲဒါကို ေျပာရရင္ က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ေလာက္က သြားၿပီး ေရွ႕ကေနတေယာက္ ႏွစ္ေယာက္က ဟုိပစၥည္း ျပခိုင္း ဒီပစၥည္းျပခိုင္းနဲ႕ အေရာင္ျပတယ္၊ တေယာက္က ေကာ္ဖီထုတ္ေတြ ထားတဲ႕ ေနရာကိုသြားၿပီး ခိုးထည္႔လာခဲ႕တယ္။ အဲ…ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ႕ က်ေနာ္တုိ႕မွာ အဲလို အေယာင္ျပဖို႕ကို ပိုက္ဆံ မရွိေတာ႕ဘူး။ မရွိေတာ႕ဘူး ဆိုတာ အေယာင္ျပတာကလည္း သူယံုေအာင္လို႕ ေဆးလိပ္ေတြ ဘာေတြ၀ယ္ျပရတာကိုး က်ေနာ္တို႕က။ အဲဒီမွာ အဲဒီဆိုင္အေနအထားကို ေျပာရရင္ ပါေဂ်ာင္လမ္းက ဆိုင္ထဲကေန က်ေနာ္တို႕ ခိုးေနတာကို အဲဒီဆိုင္ရဲ႕ ေရွ႕ကေတာင္ကေန ဆိုင္ရွင္က ျမင္ေနရတယ္။ က်ေနာ္က အဲဒါကို မသိဘူး။ က်ေနာ္က ခိုးတာ ဘာေၾကာင္႕ခိုးတာလဲ ဆိုေတာ႕ က်ေနာ္႕သူငယ္ခ်င္းက ဖ်ားေနတယ္။ အဲလိုမွ မခိုးလုိ႕မရဘူးလုိ႕ က်ေနာ္႕စိတ္ထဲ ထင္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႕ လဲ ဆိုေတာ႕ သူငယ္ခ်င္းက အရမ္းဖ်ားေနတယ္။ ဘာမွ လည္း ေဆးေတြဘာေတြလည္း ရွိတာမဟုတ္ဘူး။ၿပီးေတာ႕က်ေနာ္တို႕ ရန္ကုန္ကသြားတဲ႕ ေကာင္ေတြကဗ်ာ။ သိတဲ႕အတိုင္းပဲ လက္ဖက္ရည္ေကာ္ဖီငတ္တယ္ဗ်ာ။ သူတင္မကဘူး ေရွ႕က ကိုေပါက္တုိ႕ ဘာတို႕လည္း အဲလို ျဖစ္ခဲ႕ဖူးတယ္ ဖ်ားဖူးတယ္၊ မွတ္မွတ္ရရ မိုးဟိန္းဖ်ားလို႕ ခိုးတဲ႕ အလွည္႔မွာ က်ေနာ္႔ကို မိတယ္။ မိေတာ႕ က်ေနာ္ကလည္း ဒါကို ခ်မထားခဲ႕ႏိုင္ဘူး။ မိုးဟိန္းကလည္း အရမ္းေသာက္ခ်င္ေနတယ္၊ သူကလည္းဖ်ားေနေတာ႕က်ေနာ္ကလည္း သူ႕ကို ေကာ္ဖီေလးတခြက္ေတာ႕ တိုက္ခ်င္တယ္၊ အဲဒါနဲ႕ ေကာ္ဖီထုတ္ကို ယူၿပီး ေျပးလာေတာ႕ေတာပဲ။ ေျပးေsတာ႕ သူတုိ႕ ေနာက္ကေန လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ႕စခန္းကို ေျပာတယ္ေပါ႕ေနာ္။ အဲဒီမွာ ဘာသြားျဖစ္သလဲ ဆိုေတာ႕ လူတိုင္းကို မဆိုလိုခ်င္ဘူး အခ်ိဳ႕ေတြက ရန္ကုန္က သူခိုးေတြ ျဖစ္သြားေရာ…။ဟီးဟီး..။ ရန္ကုန္သားက သူခိုးျဖစ္ေရာေပါ႕…သေဘာက။ ရန္ကုန္သားက ခိုးမွာပဲ…ဘာေၾကာင္႕ခိုးလဲဆိုေတာ႕ က်ေနာ္တုိ႕မခိုးလို႕မွ မရေတာ႕တာ။ အဲဒီမွာ က်န္တဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္းေျပာတယ္ေပါ႕ဗ်ာ။ မင္း ဒီလိုေတာ႕ မျဖစ္သင္႔ဘူး။ လိုအပ္တယ္ဆိုရင္ ငါတို႕ တပ္ထဲမွာ အလံေထာင္ၿပီး သပိတ္ေမွာက္မယ္ေပါ႕။ အဲဒီကေန ျပႆနာေတြက စတာ။ တကယ္ေတာ႕ အဲေလာက္ျပႆနာဆိုတာ ဘာမွ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါကို အသံုးခ်သြားတာက မ်ိဳး၀င္း။ မ်ိဳး၀င္းက ေကာင္းေကာင္းၾကီး အသံုးခ်သြားတာပါ ။အဲဒါကုိလည္း က်ေနာ္ေနာက္မွ သိခဲ႕ရတယ္။ ABSDF_ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေဟာင္း ဘိုဘိုရဲ႕ ေျမာက္ပိုင္း ခရီး(၃) by May Thingyan Hein on Saturday, September 22, 2012 at 3:01pm · ေမသၾကၤန္ဟိ္န္(ျမစ္မခ) စက္တင္ဘာ ၂၂၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕။ အပိုင္း(၆) အဲဒီေနာက္မွာ က်ေနာ္တုိ႕ စစ္သင္တန္းတက္ရတယ္။ စစ္သင္တန္းက ေကအိုင္ေအ ထရိနင္ပါ။ ေကအိုင္ေအ ထရိနင္ဆိုေတာ႕ KIA သီခ်င္းေတြကို ဆိုရတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕က ထပ္ေျပာတယ္။ ေကအိုင္ေအ သီခ်င္းဆိုရတာလည္း ရတယ္၊ ျပသနာ မရွိဘူး။ ဒါေပမဲ႕ ေက်ာင္းသားတပ္ျဖစ္တဲ႕အတြက္ ေက်ာင္းသားသီးခ်င္းလည္း ဆိုသင္႔တယ္၊ဆိုရမယ္ေပါ႕။ အဲဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးေတြရွိတယ္။ အဲဒီလို ပါေဂ်ာင္ စခန္းမွာ အဟ ေလးေတြ ရွိေနတဲ႕အေျခအေနမွာ ေျမာက္ပိုင္း စခန္းကို ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးက ေက်ာင္းသားေတြ ေရာက္တာပိုမ်ားလာတယ္။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ႕ ကိုမ်ိဳး၀င္းအေနနဲ႕က သူ႕အေနနဲ႕ ေရွ႕မွာ ေရာက္ခဲ႕တာ မွန္တယ္။ ဒါေပမဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအေတြးအေခၚနဲ႕ အယူအဆပိုင္းမွာ ဆိုလို႕ရွိရင္ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလး ေက်ာင္းသားေတြက ပိုၿပီး သာတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕ လည္းဆိုေတာ႕က်ေနာ္တုိ႕က ဒီ Field ထဲမွာ ျဖတ္လာၾကတာကိုး။ နယ္ေက်ာင္းသားေတြအေနနဲ႕က ရန္ကုန္ေက်ာင္းသားေတြနဲ႕ ႏိုင္ငံေရးပိုင္းမွာ အဟ ကြာေနတယ္။ ကြာတာေလးေတြ ရွိတယ္။ရန္ကုန္မွာ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ႕ သူနဲ႕ နယ္မွာ ၁၀ တန္းေအာင္တဲ႕ သူေတြ ၾကားမွာကြာသလို နည္းနည္းေလး ကြာႏိုင္တယ္ေပါ႕ေနာ္။ အဲဒီေတာ႕ က်ေနာ္တုိ႕က စစ္သင္တန္း ဆက္မတက္ေတာ႕ဘဲနဲ႕ သပိတ္ေမွာက္လိုက္ၾကတယ္။ ေနာက္ ဘာေတာင္းဆိုသလဲ ဆိုေတာ႕ ေနာက္ထပ္ election လုပ္ေပးဖို႕ေပါ႕ အဲဒါကို ေတာင္းဆိုၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႕ ေအာက္ေျခေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြ သိခဲ႕ရတဲ႕ အေနအထားက…။ အဲဒီအေနအထားက…ေျပာရရင္ေတာ႕….ကိုမ်ိဳး၀င္းက မဲမရဘူး။ ဒါေပမဲ႕ ပါလာတယ္။ မဲမရဘူးဆိုတာက လံုး၀ မရဘူးလို႕ ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ လူၾကိဳက္ မမ်ားဘူးလို႕ ေျပာတာ။ အဲဒီမွာ ကိုမ်ိဳး၀င္းအေၾကာင္းကို က်ေနာ္ ေျပာခ်င္တယ္။ ကိုမ်ိဳး၀င္းက မိုးညွင္းနတ္စေလာရြာက။ အဲဒီတုန္းက သူ႕ရြာမွာ အာအိုင္တီ ေက်ာင္းသားက ၂ေယာက္ပဲ ရွိတယ္။ သူက သူ႕ရြာမွာေတာ႕ ပညာတတ္ေပါ႕ဗ်ာ။ သူ႕ရြာမွာေတာ႕ သူက အာအိုင္တီေက်ာင္းသားလည္း ျဖစ္ေတာ႕တကယ္႕ၾကီးၾကီးေပါ႕။ သူက ကြန္မန္ဒို ဖြဲ႕တဲ႕အခါမွာ အဲဒီမွာသူက သူ႕ရြာကေန ေတာခိုလာတဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႕ ကြန္မန္ဒိုဖြဲ႕ခ်သြားတယ္။ အဲဒီအေျခအေနကို တိုတိုေျပာရရင္ေတာ႕ ဖြဲ႔စည္းပံုမွာသူက အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ၁ အေနနဲ႕ရသြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ စစ္ေရးတာ၀န္ခံ ကိုသံေခ်ာင္းက မ်က္စိ ထိလာတယ္ ေရွ႕တန္းကေန ထိလာတာ။ မ်က္စိထိလာေတာ႕ ဒု- စစ္ေရးတာ၀န္ခံတေယာက္ခန္႕ဖို႕ လိုလာတယ္။ ကိုမ်ိဳး၀င္းကို ဒု-စစ္ေရးတာ၀န္ခံအေနနဲ႕ တင္ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ႕ မအပရဲ႕ ဖြဲ႔စည္းပံုက အကုန္လံုး ေကအိုင္ေအကို မွီးသြားခဲ႕တာခ်ည္းပဲ။ ေကအိုင္ေအမွာ ဦးဘရန္စိုင္းက ဥကၠ႒၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေကအိုင္ေအမွာ ဒုဥကၠ႒က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေထာ္မန္ သူက စစ္ေရးတာ၀န္ခံ CS။ ဒီမွာက ကိုသံေခ်ာင္းက စစ္ေရးတာ၀န္ခံေပါ႕ က်ေနာ္ ေျပာခ်င္တာက သူတုိ႕က ေကအိုင္ေအ အတိုင္းကို အကုန္လိုက္လုပ္တာ။ အဲဒီလို သြားေတာ႕ သြားတဲ႕ထဲမွာ အျခားေဒသေတြထက္ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ မအပက ေတာ္ေတာ္ေလး ေအာင္ျမင္ခဲ႕တယ္။ ေအာင္ျမင္တယ္ဆိုတာက ေရွ႕တန္းေတြမွာလည္း က်ေနာ္တို႕ ေအာင္ျမင္တယ္။ျပည္သူက ခ်စ္တယ္။ ျပည္သူလူထုက ေက်ာင္းသားေတြကို ခ်စ္တယ္။ အဲဒါက ေကအိုင္ေအနဲ႕ ပူးေပါင္းစစ္ဆင္ေရးေတြမွာ ေအာင္ျမင္တယ္။ ျပည္သူလူထုရဲ႕ ေထာက္ခံမႈ ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ ေျမာက္ပိုင္း ABSDF က အရမ္းတက္ေနတဲ႕အခ်ိန္ ေအာင္ျမင္ေနတဲ႕အခ်ိန္ ေတာင္ပိုင္းနဲ႕ေတာင္ မတူပါဘူး။ အဲဒီမွာ သြားေနရင္းနဲ႕က်ေနာ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ႕ရတာ ဘယ္မွာ ထမ္းေဆာင္ခဲ႕ရလဲ ဆိုေတာ႕ ပရိုပဂန္ဒါ (Propagator)မွာထမ္းေဆာင္ခဲ႕ရတာ။ က်ေနာ္က သင္တန္းဆင္းၿပီးတာနဲ႕ ပရိုပဂန္ဒါ တမ္းေရာက္တာ။ က်ေနာ္က အဲဒီတုန္းက အသားျဖဴျဖဴနဲ႕ လူေကာင္ကလည္းေသးတယ္ အသက္လည္းငယ္။ ဂစ္တာလည္း တီးတယ္။ဟိုမွာ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဂစ္တာ သြားတီးေတာ႕ဟိုမွာ ဂစ္တာတီးမဲ႕သူလည္း မရွိဘူးဗ်ာ။ အဲဒါနဲ႕ က်ေနာ္က ပရိုပဂန္ဒါကို ေရာက္ေရာဗ်ာ။ အဲဒီမွာေျပာစရာရွိတာက ကိုမ်ိဳး၀င္းနဲ႕ က်ေနာ္ စစ္ဆင္ေရး ထြက္ဖူးတယ္။ကိစၥရပ္ေလး တခုကို က်ေနာ္ ေျပာျပခ်င္တယ္ဗ်ာ႕။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္႔ မေသရတဲ႕ အေၾကာင္းရင္းေလး တခုရွိတယ္။ ကိုမ်ိဳး၀င္း က်ေနာ္႕ကို မသတ္ရတဲ႕ အေၾကာင္းရင္းလုိ႕လည္း ေျပာလို႕ရတယ္။ ခုန ေျပာခဲ႕တဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕ သင္တန္းတက္ေနတာကို သပိတ္ေမွာက္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ လံုး၀ သင္တန္းဆက္မတက္ေတာ႕ဘူး။ ကုန္းကလည္း ဒီဘက္က ကိုမ်ိဳး၀င္းတုိ႕ ဒီဘက္က သင္တန္းကုန္းေပါ႕။အဲဒီတုန္းက ဒီဇင္ဘာလၾကီးေပါ႕။ ေကာ္မတီရံုးကလည္း ည ၆နာရီေက်ာ္ရင္ ေကာ္မတီရံုးကို မတက္နဲ႕ ပစ္မိန္႕ေပးတယ္ေပါ႕ဗ်ာ။ ပစ္မိန္႕ေပးထားတယ္။ ဘယ္သူမွလည္း မတက္ဘူး။ တက္တဲ႕ သူကို ပစ္လို႕ရတာကို။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႕ကလည္း ဘားတိုက္ထဲမွာ မ်ိဳး၀င္းမေကာင္းေၾကာင္းေတြ ေျပာၾကတယ္။ ဟာ အဲေကာင္ လူပါး၀တယ္ေပါ႕။ ကိုမ်ိဳး၀င္းကလည္း အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ႕တပ္ကို ျပန္ေခၚထားတယ္။ က်ေနာ္က အဲလို အေျခအေနကို မၾကိဳက္ဘူး။ က်ေနာ္က ျဖစ္ခ်င္တာက သင္တန္းထဲက လူေတြကလည္း က်ေနာ္႕အကိုေတြပဲ။ ကိုေအာင္ေက်ာ္တုိ႕ ကိုရန္ရွင္းတုိ႕။ ကိုရဲ တို႕…ဒါ က်ေနာ္႕အကိုေတြပဲ။ ကိုမ်ိဳး၀င္းလည္း သူလည္း ေက်ာင္းသားပဲ က်ေနာ္႕ထက္ အသက္ၾကီးတယ္၊ သူလည္း အိုင္အာတီက ေက်ာင္းသားပဲ သူလည္းပဲ အကိုပဲေပါ႕ က်ေနာ္အဲလို ခံစားတယ္။ စိတ္ထဲ အတူတူပဲလို႕လည္း ခံစားမိတယ္ေပါ႕။ အဲလို ခံစားမိေတာ႕ ဒီလိုေတြ အဖြဲ႕ခြဲတာ က်ေနာ္ စိတ္ညစ္တယ္။ ျမိဳ႕ေပၚမွာ အဖြဲ႕ခြဲတာေတာင္ က်ေနာ္ ေတာ္တာ္ စိတ္ညစ္တယ္။ ခုဟာက ေတာထဲမွာ ဟိုၿပီး စိတ္ညစ္တယ္။ အဲဒါေၾကာင္႕ ညၾကီး ေကာ္မတီကုန္းကို က်ေနာ္က တေယာက္တည္း တက္သြားတာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေကာ္မတီကုန္းမွာတာ၀န္က်တာက ဂြတိုနဲ႕ ကိန္းျမင္႔ ဗ်၊ က်ေနာ္မွတ္မိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဂြျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္၊ ကိန္းျမင္႔ျဖစ္ရင္ ျဖစ္မယ္။ က်ေနာ္ က ည ၆နာရီေတာ႕ ေက်ာ္သြားၿပီးသြားၿပီဆိုတာမွတ္မိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေကာ္မတီကုန္းတက္သြားေတာ႕အဲဒီထဲက တေယာက္က ေသနပ္ကို ေဗ်ာင္း ေဗ်ာင္း ဆိုၿပီး ခ်ည္ထိုးၿပီးေတာ႕မွ က်ေနာ္႕ကို ရပ္ဆိုၿပီးေတာ႕ စကား၀ွက္လွမ္းေမးတယ္။ က်ေနာ္က စကား၀ွက္မသိဘူး။ ဘယ္သူလဲ ဆိုေတာ႕..ဘိုဘို လို႕ က်ေနာ္ ေျပာလိုက္တယ္။ က်ေနာ္က တကယ္ေတာ႕သိပ္သတၱိရွိလုိ႕ တက္သြားတာ မဟုတ္ဘူး။ ေၾကာ က္ေၾကာ က္နဲ႕ တက္သြားတာ။ ဘိုဘိုလို႕ အက်ယ္ၾကီး ေအာ္ေျပာတယ္။ သံုးခြန္း လွမ္းေမးတယ္။ အဲဒီသံုးခြန္းစလံုး က်ေနာ္ ဘိုဘိုလို႔ပဲ အက်ယ္ၾကီး ေအာ္ေျပာတယ္။ က်ေနာ္႕စိတ္ထဲမွာ ေၾကာက္တယ္။ သံုးခါေမးလို႕မွ မရေတာ႕ ပစ္လုိ႕ရၿပီကိုး။ က်ေနာ္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္ေနၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုမ်ိဳး၀င္းက “ေဟ႔ေကာင္ ခဏေနဦး လႊတ္လိုက္“ လို႕ ေျပာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုမ်ိဳး၀င္းက မွတ္မွတ္ရရ မီးလွံဳေနတာ။ အဲဒီရဲ႕ အျပင္မွာ ဂြတိုတို႕၊ ကိုကိန္းျမင္႔တို႕ ရွိတယ္။ က်ေနာ္ ေရာက္သြားတယ္။ သူက ဘာကိစၥလဲ လို႕ေမးတယ္။ “အကို …အကိုလည္း ေက်ာင္းသားပဲ၊ဟိုမွာလည္း က်ေနာ္႕အကို ေက်ာင္းသားေတြပဲ ဒါေပမဲ႕ ဒီပံုဆန္ၾကီးျဖစ္ေနတာ““ အဲလို ေျပာရင္းေျပာရင္းနဲ႕ က်ေနာ္ ခံစားလာရၿပီး ငိုခ်င္လာတာ၊ အဲဒါနဲ႕ က်ေနာ္ ငိုရင္းနဲ႕ သူ႕ကို ေျပာတယ္။ ညီတေယာက္က အကိုတစ္ေယာက္ကို ေျပာတဲ႕ ပံုဆန္ပါပဲ၊ အဲဒီလို ပံုဆန္နဲ႕ က်ေနာ္သူ႕ကို ငိုၿပီး ေျပာတယ္။ “က်ေနာ္ အဲလို မျဖစ္ခ်င္ဘူး…က်ေနာ္တို႕ ဒီမွာလာတာ စုစုစည္းစည္းနဲ႕ သြားခ်င္တယ္…အဲလိုျဖစ္ေနတာ မေကာင္းဘူး၊ မွန္ျခင္းမွားျခင္းကိုလည္း က်ေနာ္ မဆိုလိုခ်င္ဘူး…“လို႕ ငိုရင္းနဲ႕ ေျပာတယ္။ မ်ိဳး၀င္းက အဲဒီမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး..ဘယ္လိုေျပာမလဲ ၿပီးေတာ႕ က်ေနာ္႔ကို ေခၽြးသိပ္ၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီကိစၥကို က်ေနာ္႔ကို အမွတ္ေပးခဲ႕တယ္၊ ေနာက္ပိုင္း စစ္ေၾကာေရးမွာ က်ေနာ္႕ကို အဲဒါျပန္ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ႔ က်ေနာ္ကလည္း သင္တန္းမွာ ဒီကိစၥကို ျပန္ေျပာတယ္။ သူလည္း ေက်ာင္းသား၊ ကိုယ္လည္းေက်ာင္းသားျဖစ္ေနတယ္ ၊ မွန္ျခင္း မွားျခင္းထက္ ခုလိုမ်ိဳး ကြဲေနတာမ်ိဳးေတြ မျဖစ္သင္႕ဘူးဆိုတာမ်ိဳး ေျပာခဲ႕တယ္။ အပိုင္း(၇) ေနာက္တခု က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက စစ္ဆင္ေရး ထြက္တဲ႕ အေၾကာင္းေပါ႕ေနာ္။ စစ္ဆင္ေရးထြက္မယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တုိ႕ကေတာ႕ Fighter အေနနဲ႕ မထြက္ရဘူး။ က်ေနာ္တို႕သြားမယ္ဆိုရင္ ေရွ႕မွာ တပ္ခြဲတစ္ခြဲ အရင္သြားရတယ္။ က်ေနာ္တို႕က ရြာေတြ၀င္ ေရာက္တဲ႕ ရြာ တိုင္စိုက္အလံေထာင္ ၿပီးရင္ သီခ်င္းဆို အဲဒီပံုစံနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ သြားေလ႔ရွိတယ္။ အဲလို သြားေနရင္းနဲ႕ က်ေနာ္နဲ႕ အတူတူ ထြက္ခဲ႕တဲ႕ စမ္းေခ်ာင္းအကသက ကို၀ဏေက်ာ္က တိုက္ပြဲက်သြားတယ္။ သူတိုက္ပြဲ က်သြားေတာ႕ က်ေနာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ခံစားရတယ္။ ေရွ႕တန္းထြက္ဖို႕အတြက္ ေတာင္းဆိုတယ္ေပါ႕ေနာ္၊ အဲဒီတပြဲမွာေတာ႕ သူက က်ေနာ္တို႕ကို ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ တခု ကြာတာက ဘာကြာလဲဆိုေတာ႕ က်ေနာ္တို႕ ေနာက္တန္းမွာေတာ႕ အိုေကတယ္ေနာ္။ ေရွ႕တန္းထြက္လို႕ရွိရင္ ရန္ကုန္-မႏၱေလးက ေကာင္ေတြက သူတို႕ေလာက္ မထြက္ႏိုင္ဘူး။ သူတို႕က အၾကမ္းသြားႏိုင္တယ္။ က်ေနာ္တို႕ ရန္ကုန္xမႏၱေလးက ေကာင္ေတြက အေျပာပဲ ရွိတာ သူတို႕ကို မီကို မမီဘူး။ တကယ္ကို ေခြေခါက္ေနတာပဲ။ ကိုင္းေတာၾကီး မီးရွိဳ႕ထားတဲ႕ အလယ္ကေန ျဖတ္ရတာတို႕ မွာ ေနကပူ၊ ေဘးက ပူနဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕က လမ္းကို မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ႕တာ။ တကယ္ပဲ ဘယ္လိုကို မရတာ၊ ၿပီးေတာ႕ ခါးထက္နည္းနည္းေလာက္ပဲ ျမင္႔တဲ႕ ေတာင္ကဗ်က္ေတာင္ က်ေနာ္က မတက္ႏိုင္ဘူး။ က်ေနာ္က ကိုမ်ိဳး၀င္း runner အေနနဲ႕ လိုက္သြားတယ္။ ကိုမ်ိဳး၀င္းရဲ႕ ကိုယ္ရံေတာ္ တပ္စိတ္ရွိတယ္။ ကိုေတာက္ေျပာင္တို႕ ဦးလွေရႊတို႕။ သူဆိုလို႕ရွိရင္ ကိုမ်ိဳး၀င္းတုိ႕ ရြာကပဲ၊ သူဆိုရင္ က်ေနာ္ရဲ႕ ကာဘိုင္ေရာ၊ ပစၥည္းေတြေရာ အကုန္အားလံုး ယူသယ္ေပးတာ။ က်ေနာ္က လူခ်ည္ေလွ်ာက္တာကို မေလွ်ာက္ႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနတာ။ သူတုိ႕က အကုန္လံုး သယ္ၿပီး ေလွ်ာက္ေပးၾကတာ။ အဲေတာ႕ စစ္ဆင္ေရးမၿပီးဘူး က်ေနာ္ ၃ လနဲ႕ ျပန္လာရတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လည္း ဆိုေတာ႕သြားကိုက္လို႕။ က်ေနာ္ ဆင္သား စားတဲ႕ေနရာမွာဗ်ာ သြားကိုက္ၿပီးေတာ႕ ထမင္း မစားႏိုင္ေတာ႕ဘူး။ ေရွ႕တန္းလည္းေရာက္ေနတယ္ ထမင္းလည္း မ၀င္ေတာ႕ပိုဆိုးတာေပါ႕။ အဲေတာ႕ ၃ လနဲ႕ က်ေနာ္ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ျပန္ေရာက္လာၿပီးေတာ႕ သီခ်င္းပဲ ဆိုေနရတာေပါ႕ဗ်ာ။ က်ေနာ္က ဂစ္တာတီးလုိက္၊ သီခ်င္းဆိုလိုက္နဲ႕ ဒီအလုပ္တခုပဲ လုပ္ႏိုင္တယ္။ အဲဒီလို အေျခအေနကေန က်ေနာ္တို႕ကို ေထာက္လွမ္းေရး ဆိုၿပီးေတာ႕ စၿပီး စြပ္စြဲၿပီး ဖမ္းတာက ၾသဂုတ္မွာစဖမ္းတာ။ခုႏွစ္ကေတာ႕ ေသခ်ာ မသိေတာ႕ဘူး ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လေလာက္ ထင္တယ္။ ဘယ္ကေနစျဖစ္တာလဲ ဆိုေတာ႕ ကိုသံေခ်ာင္းက တိုက္ပြဲမွာ လက္သြားထိတယ္။ ဗန္းေမာ္ တိုက္ပြဲမွာ အဲဒီ စစ္ဆင္ေရးမွာ က်ေနာ္ပါတယ္။ ၁၇ မိုင္နားမွာျဖစ္ေတာ႕ ကိုသံေခ်ာင္းလက္ထိသြားတယ္။ ညာဘက္လက္လား မသိဘူးဗ်။ အဲဒီမွာ သြားထိခဲ႕တယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္ နည္းနည္းစဥ္းစားရင္း ေရာေနတာ ရွိတယ္။ အဲဒီ တိုက္ပြဲမတိုင္ခင္မွာ ကိုမ်ိဳး၀င္းက စစ္ေရးတာ၀န္ခံျဖစ္တာလား၊ ဒီတိုက္ပြဲၿပီးမွ ျဖစ္တာလား က်ေနာ္ ေရာေနတယ္။ ဒါေပမဲ႕ ေသခ်ာတာကေတာ႕ ကိုမ်ိဳး၀င္းက စစ္ေရးတာ၀န္ခံျဖစ္ခဲ႕တယ္။ ၿပီးေတာ႕ ေထာက္လွမ္းေရး တာ၀န္ခံကလည္း ေရွ႕တန္းမွာ က်သြားတယ္။ေထာက္လွမ္းေရး တာ၀န္ခံ ကိုေဖက မိုးညွင္းဘက္မွာ တိုက္ပြဲ က်တာ။ အဲဒီမွာ ေထာက္လွမ္းေရး section ကို ကိုမ်ိဳး၀င္းက တိုက္ရိုက္ကိုင္တာ။ၿပီးေတာ႕ကိုမ်ိဳး၀င္းက အဲဒီမွာ ကြန္မန္ဒိုဖြဲ႕တယ္။ သူ႕လူေတြနဲ႕ခ်ည္းပဲ ဖြဲ႕ခ်သြားခဲ႕တာ။ ကိုမန္ဒိုနဲ႕ ရိုးရိုး တပ္ရင္းနဲ႕က ဘာကြာလဲ ဆိုေတာ႕ ရိုးရိုးတပ္ရင္းအေနနဲ႕ ျပန္၀င္လာၿပီ ဆိုရင္ လက္နက္အပ္ရတယ္။ ေကအိုင္ေအမွာလည္း အဲဒီပံုအတိုင္းပဲ။ကြန္မန္ဒိုက ၂၄ နာရီ အျမဲ ေသနပ္နဲ႕ အတူ ရွိေနလို႕ရတယ္။ ေကအိုင္ေအမွာ ကြန္မန္ဒို ကုန္းက သီးသန္႔ရွိတယ္။ က်ေနာ္တို႕ ေက်ာင္းသားတပ္မွာေတာ႕ ကြန္မန္ဒို ကုန္းက သီးသန္႕မရွိဘူး။ အကုန္ေရာေနတာေပါ႕ဗ်ာ၊ ဒါေပမဲ႕ မ်ားေသာအားျဖင္႕ ကြန္မန္ဒိုက ေရွ႕မွာပဲ ေနေနရတာမ်ားတယ္။ ဗဟိုတက္တယ္ဆိုရင္ ခဏပဲ၊ ၿပီးတာနဲ႕ ေရွ႕တန္းျပန္ထြက္ အဲလိုပဲ ရွိတာကိုး။ အဲေတာ႕ကိုမ်ိဳး၀င္းက ကြန္မန္ဒိုကိုင္တယ္၊ ကြန္မန္ဒို ဖြဲ႕တဲ႕အခါမွာလည္း လံုး၀ သူ႕စိတ္တိုင္းက် သူ႕ရြာထဲက လူေတြနဲ႕ခ်ည္း ဖြဲ႕ခ်သြားတယ္။ သူက အဲဒီတုန္းက ဒု- စစ္ေရးတာ၀န္ခံျဖစ္ေနေတာ႕ လုပ္လုိ႕ရတာေပါ႕။ တပ္ရင္းေတြမွာၾကေတာ႕ ကိုင္ရတဲ႕ ေသနပ္ေတြက မီးက်ိဳးေမာင္းပ်က္ေတြပဲ မ်ားတယ္။ ကြန္မန္ဒိုမွာေတာ႕ တကယ္႔အေကာင္းေတြ ေပးထားတာ။ ထားပါေတာ႕ေနာ္၊ အဲဒါေတြကို သိပ္ေတာ႕ မေျပာခ်င္ဘူး။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို႕ကို ေထာက္လွမ္းေရးကို စၿပီးစြပ္စြဲၿပီး ဖမ္းခံရတာက…ၾသဂုတ္မွာ၊ ၁၉၉၁စၿပီး ဖမ္းတာက ကိုစိုးမင္းေအာင္ကို စဖမ္းတာ။ ကိုစိုးမင္းေအာင္က ကိုရဲ..ရဲ႕ ရန္လ္ဒါ။ ေနာက္ေတာ႕ … ထြက္ေျပးသြားတယ္ေလ။(ထလရလို႕ စြပ္စြဲ ဖမ္းဆီးတာေတြ ဗ်ဴဟာ၂ ဗန္းေမာ္ခရိုင္မွာ ၆ ရက္ ၾသဂုတ္လ ၁၉၉၁ မွာ စတင္ခဲ့တာ ။ ပါေဂ်ာင္မွာ က စိုးမင္းေအာင္ရဲ႕ ထြက္ခ်က္ေတြကေန ဆြဲယူလာျပီး ၉ သို႕မဟုတ္ ၁ဝ ရက္ ၾသဂုတ္လ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္မွာ စဖမ္းတာ - မနန္းေအာင္ေထြးၾကည္) အဲဒီမွာ ကိုမ်ိဳး၀င္းတုိ႕အဖြဲ႕က ကိုစိုးမင္းေအာင္ရဲ႕ ထြက္ခ်က္ေတြကိုယူသြားတာ။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တုို႕က ပြဲလုပ္ေနတဲ႕ အခ်ိန္ဗ်။ ကိုစိုးမင္းေအာင္ကို ဖမ္းတာကိုသိတယ္။ စစ္ေနတာကိုလည္ သိတယ္။ ဒါေပမဲ က်ေနာ္တို႕ ဆီမွာ စစ္တာမဟုတ္ဘူး။ ကိုစိုးမင္းေအာင္ကို ေထာက္လွမ္းေရး ဆိုၿပီးစဖမ္းေတာ႕ ဟာ…ဒါ ေက်ာင္းသားတေယာက္ပဲ ျဖစ္တယ္၊ ခုလိုမ်ိဳး မလုပ္သင္႕ဘူးဆိုတဲ႕ အေတြး က်ေနာ္႕မွာ လံုး၀ မရွိဘူး။ တကယ္ကို မရွိတာ။ ဖမ္းတယ္ စစ္တယ္ အဲေလာက္ပဲ သေဘာထားတယ္။ကိုယ္႔ Section ကလည္း မဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ႕မွ အဲဒီ ကိုစိုးလင္းေအာင္ ဆီကေန list ေတြ တက္လာတာ။ အဲဒီ List မွာ က်ေနာ္တုိ႕ နာမည္ေတြ ပါတယ္ဆိုေတာ႕ က်ေနာ္တို႕က ရီေနၾကတာ။ အဲဒီမွာ list တက္လာၿပီးေတာ႕ မခ်ိဳ တုိ႕ကို စဖမ္းတယ္။ မခ်ိဳကို ဖမ္းၿပီလို႕ ၾကားေတာ႕ က်ေနာ္က ေတာ္ေတာ္ကို ျပာေတာက္သြားတာ။ ဘာလို႕ လဲဆိုၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလးကို စိတ္မေကာင္းလည္း ျဖစ္သြားတယ္။ ျပာလည္း ျပာသြားတယ္။ေနာက္ မငယ္တို႕လည္း ပါတယ္ၾကားေတာ႕ ပိုဆိုးသြားတယ္။ မငယ္နဲ႕ က်ေနာ္တို႕က Section တခုတည္း propagator မွာ တူတူပဲ အလုပ္လုပ္ေနၾကတာ။ မခ်ိဳနဲ႕က က်ေနာ္နဲ႕ ေတာ္ေတာ္ရင္းႏွီးတယ္၊ သူက က်ေနာ္႕ကို အျမဲ မုန္႔ဖိုးေပးတယ္။ တကယ္ေတာ႕ သူတုိ႕နဲ႕က က်ေနာ္က ေမာင္ႏွမရင္းေတြလို ျဖစ္ေနတာဗ်။ က်ေနာ္က ေရခ်ိဳးရမွာ ပ်င္းတယ္။ ရာသီဥတုကလည္း ေအးေတာ႕ ေရမခ်ိဳးဘူး။ သူက က်ေနာ္ေရခ်ိဳးခ်င္ေအာင္ မုန္႕ဖိုးေပးတယ္။ ဟဲ႕ အမဆီက မုန္႕ဖိုးယူ ၿပီးရင္ေရခ်ိဳး ဆိုၿပီး က်ေနာ္ ေရခ်ိဳးေအာင္ လုပ္ေပးတယ္။ၿပီးေတာ႕ ဒယ္ပိုင္းေလးထဲမွာ ေရေႏြးတယ္ၿပီး ေရးခ်ိဳးဖို႕ ေရေႏြးေပးတယ္။ က်ေနာ္က အဲဒီလိုနဲ႕ သူ႕ဆီကေန မုန္႔ဖိုးယူ၊ ေရေႏြးလည္းယူၿပီး ေရးခ်ိဳးတယ္ေလ။ က်ေနာ္႕စိတ္ထဲမွာလည္း သူတုိ႕က က်ေနာ္႕အမေတြလိုပဲ မွတ္တယ္။ ခံစားရတယ္။ ဟုိမွာ တကယ္႔အမလုိပဲ ျဖစ္ေနတာကို။သူတို႕ကလည္း က်ေနာ္႕ကို ေမာင္ငယ္တေယာက္လိုပဲ ဆက္ဆံခဲ႕ၾကတယ္။ အဲလိုေနေတာ႕ မခ်ိဳကို ဖမ္းၿပီဆိုေတာ႕ က်ေနာ္ ေရွာ႔္ရသြားတယ္။ စိတ္ထိခိုက္သြာတာဗ်။ ေနာက္ ...စစ္ေၾကာေရး စစ္တဲ႕အဖြဲ႕ထဲမွာ က်ေနာ္ပါတယ္။ ေရွ႕ဆက္ေဖာ္ျပပါမည္။ မိတ္ေဆြမ်ားအားလံုးကို ေလးစားခင္မင္လ်က္ပါ။ ေမသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ) ေရွ႕ဆက္ေဖာ္ျပေပးပါမည္။ မိတ္ေဆြမ်ားအားလံုးကို ေလးစားခင္မင္လ်က္ပါ။ ေမသၾကၤန္ဟိန္(ျမစ္မခ)